کتابخانه کتاب سودمند

«باید دانست مردمی که در یکجا می‌زیند و یک توده‌ای را پدید می‌آورند ، این یک کار ساده‌ای نیست و شرطهایی دارد :
نخست باید آرمانهای همگانی[=عمومی] در میان باشد که آنان را بیکدیگر بستگی دهد و یک توده‌شان گرداند. هر گروهی که در یکجا گرد آیند توده شمرده نشوند. توده آن را گویند که در میانه‌شان بهمبستگی[=ارتباط] باشد.
دوم ، باید معنیِ راست زندگی را بشناسند و یک راهی را همگی پیش گیرند. با این شرطهاست که یک مردمی زندگانی توده‌ای[=اجتماعی] توانند داشت و از زیستن با همدیگر بهره از آسایش و خرسندی توانند یافت. یک مردمی ، بیست‌ملیون یا بیست تن ، چون در سرزمینی گرد آمده‌اند نخست باید آن سرزمین را خانه‌ی خود شناخته این بدانند که هرچه آن را آبادتر گردانند بهره از آسایش و خرسندی بیشتر خواهند یافت و دست بهم داده بآبادی آن کوشند ، و با یکدیگر پیمان بسته بنگهداری آن از چیرگی بیگانگان آماده ایستند. با این همدستی و پیمان‌بندیست که آنان به یکدیگر پیوسته یک توده توانند بود. سپس باید این بدانند که آسایش هر یکی از آنان جز در آسایش همگان نتواند بود ، و هر یکی همیشه دربند آسایش همگان باشد ، و اگر یکایک مردم این فهم را نداشتند و این پروا را نکردند قانونهایی درمیانشان روان باشد و هر کس را بمرز خود آشنا گرداند ، و خردمندانی از میان ایشان مردم را به پیروی از آیین و قانون برانگیزد.
اگر یک مردمی ‌‌اینها را نداشتند ، از گرد آمدن ایشان در یکجا جز رنج و آسیب پدید نخواهد آمد. زیرا هر یکی همچون مار و کژدم دیگران را خواهد گزید و یا همچون گرگ و سگ همدیگر را خواهند درید». (پرچم نیمه‌ماهه ص19 ، 1322)

اکنون شما بیندیشید آیا توده‌ی ایرانی دارای چنین ویژگیهایی هست؟! اگر نیست ، چگونه به کار بزرگی توانا خواهد بود؟! چگونه جلو دخالت بیگانگان را تواند گرفت؟! مگر نه آنست که کار را نیرو می‌کند و نیروی هر توده‌ای رویهم‌آمده‌ی نیروی یکایک آنهاست؟! مگر نه آنست که نیروها هنگامی با هم جمع و بزرگتر می‌شود که همه در یک جهت باشند و بضد همدیگر نباشند؟!.

آیا در توده‌ی ایران چنین ستودگیهایی دیده می‌شود؟!
.

✴️در پیرامون پیشامدهای روزهای آخر

🖌 کوشاد تلگرام


به گزارش خبرگزاریها اسرائیل با حمله‌ها‌ی هوایی پیاپی آسیبهایی به کشورمان زده است. تیتر نخست گزارشها نیز کشته شدن سران سپاه پاسداران و دانشمندان هسته‌ای است.

از آنسو ، ایران هم به تلافی موشکها و پهپادهایی فرستاد و به اسرائیل آسیبهایی رساند. بدینسان کار از دست خرد بیرون رفت و به کینه‌جوییها انجامید و به باور ما آب به آسیاب بیگانگان و بدخواهان این کشور ریخته شد. بیگانگان و بدخواهانی که از این جنگها تنها سودهای خودشان را بدیده دارند.

از آنجا که هر توده‌ای همیشه سودهای خود را پی می‌گیرد ، هیچ کشوری را دوست و دشمن همیشگی نیست. بجای آن کشورها همسود و همزیان یکدیگرند. به این معنی ، در جایی همسود (یا همزیان) اند و دوستی می‌نمایند و در جایی دیگر چون سودشان با سود دیگری یکی نیست ، اینست در برابر او می‌ایستند. از آغاز که حکومت ملایان ، اسرائیل و آمریکا را دشمن ایران شناسانید و مردم بیراه و نادان هم پیروی کردند ، گام نخست این گمراهی برداشته شد.

این گمراهیِ سیاسی که یادش رفت ، سخت بزیان ایران بسر آمده. ما که هزار دردمان به هم پیچیده و نه زیرساختهامان درست است ، نه صنعتمان پیشرفته است ، نه به کشاورزیمان امید بسیار هست ، نه از راه بازرگانی و ترانزیت کالا و مسافر درآمدهای هنگفتی بدست می‌آوریم ، نه کشورمان را آباد کرده‌ایم ، نه مردممان را چنان پرورده‌ایم که سرمشق دیگران باشند ؛ با این و آن شاخ بشاخ شدنمان از ننگین‌ترین و بیخردانه‌ترین کارهاست.

هنوز بدبختیها و اندوههای جنگ با عراق بیکبار فراموش نشده. هنوز جانبازان ما را داستانهاست از بیچارگی و کشته‌های فراوان و بیجای جنگ ، جنگی که اگر نگوییم در آغازش خودمان گناهکار بودیم ، باری این کاردانی و جربزه را نداشتیم که جلوش را بگیریم. در آن زمان کمترین آسیب پولی آن را سیصدمیلیارد دلار برآورد می‌کردند. این گذشته از جانهای گرامی‌ای بود که در راه آن فدا شد. گذشته از خاندانهایی بود که فرجامشان از رهگذر جنگ به پریشانی و پراکندگی بلکه نابودی کشید.

کسانی به این چیزها هیچ نمی‌اندیشند. آنها از این جنگی که در کار سختی گرفتن است خشنودند و مثلاً پیش خود چنین می‌اندیشند که سران حکومتی از میان خواهند رفت که گناهکاران اصلی وضع کنونی مایند. دلیل آورند اکنون که مردم نتوانسته‌اند تکان بزرگی به رفتار این حکومت ستمگر بدهند ، خوبست بیگانگان به یاوری ما شتابند و آرزوهای ما را بجا آورند.

این دسته سخت گمراهند. اینان نه تنها ریشه‌ی بدبختیها و گرفتاریهای کشور را هیچ نمی‌شناسند و با چشمان بسته به رویدادها می‌نگرند بلکه در آرزوهایی هم که دارند سخت ساده‌دل و ناآگاهند.

ایشان هنوز نفهمیده‌اند که بیگانگان نه تنها برای دل ما یا آرزوی آزادیخواهان ، جانِ سربازان و پول کشورشان را بکار نمی‌اندازند بلکه جز سودهایی که از این راه بهره‌شان خواهد شد ، اندیشه‌ای بسر ندارند.

اینان چندان نادانند که نمی‌دانند گزندهای یک جنگ ـ همچون جنگ ایران و عراق ـ به این آسانیها جبران نمی‌یابد و چند نسل پیاپی باید تاوان آن را با بدبختی و بیگاری و خون دلها بپردازند.

با آنکه سرانِ کشته شده در حمله‌های اخیر ، در بدبختیها و آسیبهایی که به کشور رسیده دخالت و مسئولیت داشته‌اند و این ممکنست خشنودی کسانی را همراه داشته ، ولی یک مردمی غیرتمند آن را خوش دارند که خود به محاکمه‌ی چنان کسانی توانا گردند نه آنکه بیگانگان دست به کارهاشان برند. چنین سرنوشتی جز خواری و سرافکندگی چه می‌باشد؟!

راستی آنکه در این داستان ، کشاکشی میان غیرت و کینه‌جویی درگرفته. کینه‌جویی تو گویی دیدگان غیرت و کاردانی را کور کرده است. ما می‌خواهیم از این پیشامد سود جسته خفتگانی را که در این کشور نه کم بلکه بسیارند بیدار گردانیم. به آنها بفهمانیم که این سرنوشت مردمی است که گرفتار خودسری‌اند. میانشان همدستی نیست ، اعتماد نیست. آرمانهاشان یکی نیست. صد تن دارای یک اندیشه نیستند. هر کسی می‌خواهد به ده تن سری کند ولی با هزار تن همدستی نکند. هر کسی بجای آنکه در کارها سود توده را بدیده گیرد ، درپی هوسها و خودخواهیهایش است یا گرفتار رشک پلید می‌باشد.

ببینید در این چهار پنج دهه نه خردمندان و دلسوزان کشور توانسته‌اند دسته‌ی توانایی فراهم آورند که در میدان سیاست سنگینی کند و امیدگاه مردم ستم‌کشیده باشد و نه راهی برویشان باز کرده‌اند که بدانند در آینده چه باید کنند. اگر این را نمی‌پذیرید خوبست بمیان مردم و کوشندگان سیاسی بروید تا ببینید هر کسی یک راهی را پیش گرفته و آن را راه نیکروزی کشور می‌داند. مردم حال یک «مجمع‌الجزایری» را پیدا کرده‌اند که از هم جدا افتاده‌اند. این مردم براستی پراکنده‌اند.

همین خود یک بدبختی بزرگی است. فسوسا صد یک مردم نمی‌دانند که در یک توده باید راه و آرمان یکی باشد. دلها به هم راه داشته باشد.
👇