گرچه مأیوس و ناامید بودن یعنی بدونِ اُمید بودن ، اما اُمید در دلِ نااُمیدی پنهان شده ، بنابراین یکی از چیزهای واقعاً پرمعنا در زندگی این هست که آدم هایی که امیدشون رو از دست میدن، اونهایی که در شرایطِ وحشتناکِ جنگ ، قحطی و گرسنگی یا تمومِ موقعیت هایی که انسان بخاطرش رنج میکشه هستن ، گاهی به انسان هایی تبدیل میشن که بیشترین اُمید رو دارن!
از نظر من دلیل این مسئله اینه که اونها " دومین نوعِ اُمید" رو پیدا میکنن !
اولین نوع امید همون اُمیدواری هست که میتونه اُمیدِ واهی و کاذب یا اُمید خام و ساده لوحانه باشه و زمانی که امیدهای خام و واهی از دست میرن ، اگر این انسان ها در کنارِ خود و یکدیگر بمانند ، در تاریکی و نا اُمیدی تاب بیاورند و به آن زمانِ تاریک اجازه دهند تا ثمره ای برای آنها بیاورد ؛ آنگاه "دومین نوعِ اُمید " یافت می شود!

‏@spirit_and_life_

مترجم
مریم ابراهیمی
‏@mary_eb1996


(هر چیزِ خوبی گرانبهاست و رشدِ شخصیت از گرانبهاترین چیزهاست.)
کارل یونگ

@erfanvametafizik
@erfanvametafizik