@dr_zaananپول تو رابطه مهمه.
متاسفم که اینقدر با صراحت میگم اما عین واقعیته؛
حالا چرا مهمه؟ نه بهخاطر لاکچریبازی و کادوهای گرون،
بهخاطر اون حس امنیتی که به رابطه میده.
اگه این حس نباشه، رابطه یواشیواش شروع میکنه به لرزیدن.
وقتی رابطه میلرزه، دلیلش همیشه خیانت یا دعوا نیست.
گاهی فقط یه نگرانی پنهان مالیه که اجازه نمیده طرف درست و کامل تو رابطه حضور داشته باشه.
حضور نداشتن یعنی چی؟
یعنی حواسش پرته، خستهست، زود عصبانی میشه،
از موقعیتا درمیره.
انگار دائم یه فکر دیگه تو سرشه که جا برای عشق نمیذاره.
اون فکر، همون نگرانیه:
«اگه این ماه کم بیارم چی؟»
«اگه کارم رو از دست بدم چی؟»
این استرس مزمن مالی، کیفیت رابطه رو کمکم میخوره؛
مثل خورهای که به جون صمیمیت افتاده.
صمیمیت هم که کم بشه، سوءتفاهمها زیاد میشن.
طرف مقابل فکر میکنه «دوستم نداره»، «براش مهم نیستم»؛
در حالی که موضوع سر علاقه نیست،
سر فشارهای پنهانه.
حالا منظور من از «پول»، پول زیاد نیست.
بحث سر یه حد از درآمد و ثباته که نذاره رابطه زیر بار بیپولی خُرد بشه.
یه حدی که زندگی رو قابل پیشبینی کنه، نه لاکچری؛
منظورم فقط یه زندگی بدون استیصاله.
حالا اگه فاصله مالی بین دو نفر هم باشه، قضیه پیچیدهتر میشه.
یکی احساس پایینتر بودن میکنه،
یکی احساس زور زدن بیشتر،
و اینا بهجای همدلی، فاصله میسازه.
و چون دربارهش حرف زده نمیشه، ریشه میدونه تو رابطه.
مثل یه سیم برق لخت وسط خونهست؛
همه ازش دوری میکنن ولی هیچکس درستش نمیکنه.
پس چی کار باید کرد؟
باید بدون تعارف، دربارهی پول و احساساتمون نسبت بهش حرف بزنیم.
نه مقایسه، نه شرم؛
فقط گفتوگو و همدلی برای ساختن یه حد از ثبات.
چون آخرش همینه:
پول عشق نمیسازه،
ولی بیثباتی مالی، عشق رو فرسوده میکنه.
اگه قراره رابطهای سالم و موندگار بسازیم،
باید هم با قلبمون بسازیم،
هم با یه دخلوخرجی که بشه بهش تکیه کرد.
@dr_zaanan