ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری)

🔴 مرتدی که تاریخ، گواه آن است
✍ مرضیه حاجی هاشمی

🗒 خرداد ماه ۱۳۶۰ در چکاچک شمشیر سیاسیون که هنوز دو سال و چند ماه از هم عهدی و ائتلافشان در انقلاب ۵۷ نگذشته بود، یک مسئله کاملاً تخصصی و علمی ذبح شد و کار به اعلام «ارتداد» مخالفان لایحه‌ای موسوم به «لایحه قصاص» کشید، لایحه‌ای که در دل خود تمام حدود را نیز حمل می‌کرد؛ مانند حد «محاربه» و حد «افساد فی الارض» که این روزها بسیار جاری می‌شود و جان‌های بسیاری را به سرنوشت آن مباحث تخصصی حقوقی در خرداد ۶۰ دچار می‌کند.

⬅️ یکی از گروه‌هایی که از پس انقلاب، استقرار یک دموکراسی سکولار را پی می گرفت، «جبهه ملی» بود و اولین قدمی که به طور ساختاری در پی ایجاد قوانین اسلامی و کنار نهادن قوانین سکولار برداشته شد، واکنش جدی جبهه ملی را به همراه داشت. ۱۹ خرداد بود که جبهه ملی با انتقاد شدید از حکومتی که آن را استبدادی می‌خواند، مردم را برای اعتراض به وضعیت کشور و لایحه قصاص دعوت کرد تا در ۲۵ خرداد تجمع کنند.

⬅️ لایحه مورد اشاره که در «شورای عالی قضایی» تهیه شده بود، در حالی که  پس از انتشار بخش‌هایی از آن در بهمن ۱۳۵۹ انتقاد جدی جامعه قضات را برانگیخته بود و در ۳۰ فروردین ۶۰ نیز پس از انتشار بخش‌های دیگر لایحه به طور مشروح، مورد نقد تخصصی حقوقی حقوقدانان، قضات دادگستری و اساتید دانشگاه قرار گرفته بود، بی‌اعتنا به واکنش صاحب نظران و متخصصان، برای بررسی و تصویب به مجلس تقدیم شد.

⬅️ همزمان با موضع‌گیری مدنی در مقابل این لایحه، در برخوردی سیاسی، مخالفان با حکم خدا در قرآن، مرتد معرفی شدند و بر دهان همه منتقدان مهر زده شد؛ در حالی که جبهه ملی نیز با بالاترین ظرفیت کنشگری سیاسی سکولار در جامعه ایران، برای همیشه به عنوان گروهی مرتد، تحت خشن‌ترین برخوردهای قهری قرار می گرفت. ارتداد، عنوانی بود که هیچگاه تا قبل از این حتی برای مارکسیست‌ها و ماتریالیست‌ها به کار نرفته بود؛ زیرا ظرفیت کنشگری سیاسی هم وزن جبهه ملی را در جامعه ایران نداشت.

⬅️ سابقه مقابله با قوانین اسلامی شده و ابتنای مدیریت کشور در تمام عرصه‌ها بر این قوانین به دو سال پیش از این در سال ۵۸ برمی‌گشت که «حسن نزیه» در همایش «کانون وکلا» اذعان کرد: «اگر ما فکر کنیم، تمام مسائل سیاسی و اقتصادی و قضایی را می‌توانیم در قالب اسلامی بسازیم، آیات عظام هم می‌دانند، این امر در شرایط حاضر، نه مقدور است، نه ممکن و نه مفید».

⬅️ متاسفانه به جای درگرفتن فضای گفتگوی علمی در محافل تخصصی، کار به خیابان کشید. «بهشتی» طی سخنانی بر بیگانه بودن این دیدگاه تاکید کرد و از مردم خواست، در پاسخ به آنها به خیابان بریزند. در مقابل نزیه نیز خواستار محاکمه بهشتی شد. زمانی که بهشتی به ریاست «دیوان عالی کشور» رسید، بدون توجه به نگاه‌های تخصصی منتقد، به گونه‌ای کاملاً تصفیه شده، تمام پنج عضو شورای عالی قضایی از فقهای معتقد به اسلامی سازی قوانین برگزیده شدند و این دیدگاه تخصصی مقابل، کاملاً از قانون نگاری و تصمیم‌سازی کنار گذاشته شد.

⬅️ حال سوال این است، آیا به واقع می‌توان نظر تخصصی همه آن متخصصان و اساتید مانند: «هرمز حکمت»، «علی آزمایش»، «رضا مستوفی‌زاده»، «کاتوزیان»، «محمد مقتدر»، «اکبر لاجوردی»، «امیر ماشالله یوز چلو» و ... را نظر بیگانگانی مرتد دانست!؟ آیا هر کس بر این باور است که قانون، امری برای نظم بخشی به جامعه با همه نهادهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، حقوقی و ... در بستر زمانی و مکانی خود است، در غیر این صورت؛ نه تنها موجب نظام بخشی نمی‌شود؛ بلکه به ضد خود تبدیل می‌شود، مرتد است؟

⬅️ اگر دین برای تعالی بخشی و ارتقاء حیات مادی و معنوی (آسایش و آرامش) بشر نیامده باشد؛ اساساً دینی الهی نیست و همه آنانی که به چنین دین تعالی بخش جامعی باور دارند، می توانند، بر هم زنندگان آسایش و آرامش مردم را مرتد بدانند، مرتدی که تاریخ گواه آن است.


https://t.me/M_Hajihashemi_iran1

‍ ناصرالملک در نامه‌ای به آیت‌الله طباطبایی (تیر ۱۲۸۵) به صراحت می‌گوید:
علوم و معارفی که علما در مدرسه‌ها خوانده‌ و یاد گرفته‌اند، در زمینه‌ی اداره مجلس کارساز نیست.

اگر کسی تمام اشعار عرب و عجم را از حفظ داشته باشد، صلاحیت عضویت در مجلس را پیدا نمی‌کند، بلکه اشخاصی باید باشند که وقتی از ایشان بپرسند:
"چه جهت دارد که روز به روز پول ما در تنزل است؟"
بتوانند جواب درست بدهند، چاره‌اش را هم بدانند. از این‌گونه اشخاص در تمام ایران یک‌صد نفر نمی‌توانید پیدا کنید، پس برای چه فریاد می‌کنید..!

📚خواب آشفته‌ نفت
✍️محمدعلی موحد

✧╼════✧❀❀❀❀❀✧════╾✧
  
نادانی و پرتیِ‌مطلقِ نهاد روحانیت از شئون و مقتضیات حیات‌جمعی انسانی

بخش نخست

✍#علی‌صاحب‌الحواشی
(۱/۲)

جمهوری‌اسلامی، محصول "تخیلِ" فقه‌اندیشِ بسیط و بدویِ نهاد روحانیت از امر "سیاست" و حکمرانی بود (نظر به تمام‌شدگیِ این رسواییِ خونینِ تاریخی، فعل ماضی به‌کار بردم).
مولفه‌های بنیادینِ این "تخیلِ" ساده‌دل و جاهلانه اینهایند:
حاکم‌عادلِ مویَّد‌من‌عندالله، اُمت‌ِ مومنِ طالب رستگاری‌، قضات‌ِ منصفِ خداترس، سلسله‌مراتب بی‌خدشه مرجعیت‌مداری، مجاهدان شهادت‌طلبِ جان‌برکف، حاکمیت‌بلامنازع "فقه" و نه هیچ قانون دیگری، تبلیغ مدام آخرت‌‌گرایی و اعراض از دنیا، و این قبیل‌.
در این جهلِ ساده‌لوح، کمترین رشحه‌ای از عنایت به "واقعیتِ" سپهر انسانی و "جهان" به‌مثابه امر تحقق‌یافته‌ی فارغ از آرزوهای این‌وآن نیست.

تخیلی که جمهوری‌اسلامی را بنا نهاد، به خیال‌‌بافیِ کودکان می‌ماند، که در گفتگوها و بازی‌ها عنان خیال به پروازِ در نسیم آرزوها رها می‌کنند: چنین‌و‌چنان می‌کنیم و چنین‌وچنان می‌شود! به‌به چه کیفی دارد...!
در این "چنین‌وچنان‌"های تخیلی کودکان، میدان‌داری از آنِ هوس‌هاست، تا ساعتی را به نشخوار آن‌ دل‌ خوش کنند.

در بازی‌های کودکان هیچ واقعیتی که مانع پروازِ خیال شود، حضور ندارد. تخیلِ نهاد روحانیت از "حکومت‌اسلامی" هم درست به‌همان سخیفیِ تخیل کودکان در بازی‌ها بود.
هرچند بس دل‌آشوب، اما خوب است نگاهی دوباره به کتاب "ولایت‌فقیه یا حکومت‌اسلامی" خمینی بیندازید تا از نزدیک شاهد جهلِ ساده‌لوحی باشید که این‌ اوراق را سیاه، و روزگار ملتی را سیاه‌تر کرد.

نه‌فقط خمینی، که سنت روحانیت ما، مرآت عدم‌بلوغِ ذهنیتِ کهنِ بدوی/قبایلی است که خود را برای قرن‌ها از جهان‌ِواقعیت برکنار داشته بود تا کمترین فهمی از شئون و مقتضیات متکثر حیات‌جمعی انسانی نیابد. همین شد که به این‌ پرتی و دنگیِ پریروزِ فضل‌الله‌نوری تا امروزِ خمینی و نهاد روحانیت رسید.
این کودک‌صفتانِ جاهلِ مرکب (البته بعد از انقلاب جهل‌شان بسیط گشت)، در بازی خیالیِ‌شان از "امر سیاست"، مهره‌هایی چون "ولیِ‌عادل" و "امتِ مومن" و  "فطرت خداجوی بشری" و "مجاهدان غیور" و "شریعت‌الهی" و عسس‌های آمربه‌معروف و ناهی از منکر و دشمنانِ کافرِنجس... را جلوی روی‌شان می‌ریزند و چون کودکان با آن‌ها سرگرم بازی می‌شوند!!!
"بازی" در عالم "خیال" است، اما "سیاست" در میدان واقعیت انسانی است؛ سیاست را به خیال کودکانه برگزار کنی همین می‌شود که جمهوری‌اسلامی شد!

شاهد این‌معنا را نگاه بکنید به این قانون‌اساسی مسخره و شترگاوپلنگیِ جرواجرِ تناقض‌ها و بی‌انسجامی‌ها!
این قانون‌اساسی از دارالمجانین بیرون نیامد، آن را در ابتدا فقها با همکاری حقوق‌دانانِ فوکلیِ موی‌دماغ‌شان نوشتند. سرخیل آن فقها، مثلا دنیادیده‌‌ای چون محمد بهشتی بود!
در کشاکشِ تدوین اولیه قانون‌اساسی، فقها و فوکلی‌های درس‌حقوق‌خوانده هریکی از گوشه‌ای کشیدند تا حاصل‌کار آن اولی شد که تازه بس موجه‌تر از نسخه‌های بعدیش بود.
پس از دفع حقوقدانانِ موی‌دماغ، فقهاء توانستند با دل‌آسوده گویِ بدویت‌ و سفاهت بر نسخه‌های بازنگری‌شده قانون‌اساسی بغلطانند، مثل مضحکه‌ نشاندنِ "ولایت‌مطلقه فقیه" در کنار "تفکیک‌قوا"، و ده‌ها تناقض و تعارض دیگر، یکی رسواتر از دیگری!

ادامه دارد👇

لینک بخش دوم

‍ 🖌ناصرالملک در نامه‌ای به آیت‌الله طباطبایی (تیر ۱۲۸۵) به صراحت می‌گوید:
علوم و معارفی که علما در مدرسه‌ها خوانده‌ و یاد گرفته‌اند، در زمینه‌ی اداره مجلس کارساز نیست.

اگر کسی تمام اشعار عرب و عجم را از حفظ داشته باشد، صلاحیت عضویت در مجلس را پیدا نمی‌کند، بلکه اشخاصی باید باشند که وقتی از ایشان بپرسند:
"چه جهت دارد که روز به روز پول ما در تنزل است؟"
بتوانند جواب درست بدهند، چاره‌اش را هم بدانند. از این‌گونه اشخاص در تمام ایران یک‌صد نفر نمی‌توانید پیدا کنید، پس برای چه فریاد می‌کنید..!



📚خواب آشفته‌ نفت
✍️محمدعلی موحد

✧╼════✧❀❀❀❀❀✧════╾✧

نادانی و پرتیِ‌مطلقِ نهاد روحانیت از شئون و مقتضیات حیات‌جمعی انسانی

بخش دوم


✍#علی‌صاحب‌الحواشی

(۲/۲)
وقتی روحانیت با چنین بنیه‌ی بی‌توشه و سرشتِ بدوی و "سنت‌ِ بکلی برکنارمانده از "واقعیتِ انسان" و جهل‌تامّ به "تاریخ"، خِفّت‌ِ عقلِ کودک‌صفت‌اش را بر مسند قدرت بلامنازع نشاند، هزارالبته که کور و دَنگ، حتی در تصورش نیز نمی‌گنجید در چه معرکه‌‌ی خطرخیز و ویرانگری وارد شده است!

در همین تخیلاتِ روحانیت که "آدم‌ مومن‌ و متقی فساد نمی‌کند"، یا که "خداوند امت‌مرحومه‌اش را سَرِخود رها نمی‌سازد"، یا "فضل‌الهی مشمول مراجعِ مذهب‌حقه است"، و این‌قبیل یاوه‌های دل‌خوش‌کُنَک، بود که به ناگهان دیدند یاللعجب مومنان متقیِ، بل هم‌سلکانِ روحانیِ عامل به نوافل، حالا چه "یُحبون‌َ المالَ حُبً جَمّا" و یاکلونَ التُّراثَ اًکلً لَمّا" شده‌اند...! و نیز دیدند که چه دلیر در پوستین داروندار مردم افتاده‌اند، به هَدم و جَرح و قتل و غارتِ بی‌دریغ و بی‌افسوس!
مرجعی که تا دیروز مبلغ‌ناچیزی را به احتیاط بسیار می‌ستاند نکند "شبهه‌ناک" باشد، حالا معدن می‌طلبید و می‌بلعید، زمین و‌ جنگل غصب می‌کرد، مال‌مردم را به‌دست قضاتِ حرام‌خوار مصادره می‌کرد و مالک می‌شد، انگار شیرمادر و ارث پدرش است!
چنین شد که روحانیتِ نادانِ آرزو‌خواه که به پاکدامنی خود می‌نازید، ناگهان خودش را روان بر سیره‌ی معاویه و حجاج‌ابن‌یوسف یافت!

آنچه را روحانیت در درون یافت، مردم نیز از بیرون می‌دیدند و شلاق‌هایش را بر تن‌وجان‌ خود می‌چشیدند! همه تبهکاری‌های روحانیت، دیده‌ و چشیده و وجدان گشتند تا "تخیل" کودکانه "حکومتِ‌ عدل علی"، در چشم مردم دود شد و به هوا رفت! تنها هم این نبود که روحانیت خود را ضایع و ملکوک نمود، این هم بود که مدعیاتِ بر منابرش را نیز در چشم‌ودل مومنان مشکوک و شبهه‌ناک نمود، خواه عدل‌علی باشد یا فقر فاطمه و امامان که "الفقرُ فخری"! دروغِ محض‌بودگیِ آن "فقر‌ِ"های ادعایی بزودی بر آفتاب عقول و افهام افتاد.

حالا دیگر در پس بهانه‌‌های ظاهرالصلاح، می‌شد به‌وضوح فهمید که فضل‌الله‌نوری در مخالفت‌اش با مشروطه‌خواهی و همدستی‌اش با محمدعلیشاه‌قاجار و مشارکت و مساعدتش در قتل‌وغارت "استبداد‌صغیر"، واقعا چه‌می‌خواست. همان قدرتی را می‌خواست که بدان بدویت قبایلیِ فقه‌محور را مستقر بکند؛ از فدائیان‌اسلام تا خمینی هم دقیقاً همین قدرت را برایِ همان غایت می‌خواستند. حالا دیگر اهمیتی ندارد که از فضل‌الله تا خمینی را بدویانی بی‌شعور و عاری از فهمِ اجتماعی‌سیاسی بگیریم یا تبهکارانی در سودای سروری و غارت؛ در هرصورت، ماحصل هر دوگزینه، همین آخری بود و شد!

آنچه دکتر موحد در کتاب "خواب‌آشفته نفت" از خطابِ ناصرالملکِ قاجارِ تحصیل‌کرده در آکسفورد به آخوند طباطبایی (مشروطه‌خواه) نقل می‌کند، اشارتی به تلویح از لُب‌ِّلُبابِ جهل‌مرکب روحانیت دارد، خواه فضل‌اللهِ دشمن مشروطه باشد و خواه طباطباییِ مشروطه‌خواه؛ این‌یکی نیز قطعا درست فهم نمی‌کرد که مشروطه چیست و چه دلالت‌ها دارد.
هرچند تجددِ امثال ناصرالملک، فضل‌الله‌نوریِ همدستِ استبدادشده را سرانجام اعدام کرد، اما شجره‌ بدویت نهاد روحانیت برقرار ماند تا قرنی بعد انتقام فضل‌‌الله را از تجدد‌ِ ایران بگیرد، که در ۱۳۵۷ گرفت! اما به قیمت ریشه‌کن‌ کردنِ شجره‌ی روحانیت - که اینک شجره خبیثه‌ای شده بود "اُجتُثَّت مِن‌ فُوق‌الاَرض ما لَها مِن قرار". خاکِ این درخت که دل‌های ایرانیان بود، نیز ریشه‌های این شجره‌خبیثه را با تف‌ولعنت برون ریخت...

لینک بخش نخست